Geen dor hout, wel een kwetsbare twijg.

Column

Door: Anne-Miek Vroom 

Ik kan voor mijzelf spreken. Ik ben geen dor hout. Ik barst van de levenslust en ben een waardevolle medeburger. Ik ben fysiek kwetsbaarder, vanwege Osteogenesis Imperfecta, de aangeboren broze botten aandoening. Ik ben niet enkel kwetsbaar in relatie tot corona. Ook in participatie middels allerhande activiteiten met medeburgers. 

 

Ik vind dat er misschien wel een grens is aan de Corona maatregelen. En de economische impact die ook mij vanzelfsprekend snoeihard raakt. Ik maak mij zorgen over de lange termijn effecten. Dit achtervolgt ons nog véle jaren. 

Ik wil met mensen bespreken hoever je voor het beschermen van mijn leven en/of welbevinden met mijn kwetsbare lijf moet of kan gaan. Een dialoog, met vele uitkomsten als mogelijkheid.

 

Ik weet het ook niet zeker, maar weet wel dat ik altijd leef met risicomarges. Misschien juist omdat ik in een land leef waar ik mee kan doen. Ik heb soms in te schikken of te committeren vanwege mijn fysiek. Dat is rot, soms beklemmend en confronterend, maar simpelweg waar. Ik ervaar het aan den lijve.

 

Ik wil graag toekomst voor deze wereld. Ik wil bijvoorbeeld óók graag dat mijn neefjes en nichtjes floreren. Nu en in de jaren dat zij mogen leven. Dat ze kunnen ontwikkelen in een gezonde leefomgeving met respect voor de aarde. Dat ze voorspoed kennen. Misschien wil ik wel meer risico lopen op een virusinfectie om dat mogelijk te maken. 

 

Kwetsbaarheid is onderdeel van het leven.

 

Mijn leven is als een twijg. Vaak buigen zonder te breken. En gelijktijdig wil ik mij verhouden tot de knak.