Keuze

″Links, links, binnenbocht!″

Door: Geert Jan den Hengst, IKONE Patiënt Expertise Teamlid 

Nog 200 meters en dan was hij Olympisch kampioen. Deze prestatie stond voor aanvang al vast. Het was een vanzelfsprekendheid voor schaats minnend Nederland. Tweede worden zou een nachtmerrie zijn, brons was onbespreekbaar. Nog 15 seconden doorstampen, met een aan het ijs vastgemaakt blokje als enige obstakel, welke hij òf links òf rechts moest passeren.

Had hij zijn gevoel maar gevolgd. De regelmaat van de afgelopen 24 rondjes had hem vanzelf naar de buitenbocht geleid. Echter, door het geschreeuw van het publiek heen drong er een vertrouwd stemgeluid door zijn trommelvlies, die hem naar de binnenbocht toe schreeuwde. Zijn coach, in wie hij zoveel vertrouwen had. Hij volgde deze stem al bijna 10 jaar. Nederland oordeelde nadien massaal behoorlijk negatief over Sven en over Gerard, zijn coach, de man die er verstand van zou moeten hebben.

Kiezen kan moeilijk zijn. Helemaal als je indruist tegen de mening van iemand die er verstand van zou moeten hebben. De verhouding tussen arts en patiënt is natuurlijk ongelijkwaardig, zeker in het maken van keuzes. ″Nee, voor uw vorm van MS bestaat er geen medicatie″, zei mijn neuroloog ooit tegen mij. Hoewel ik in eerste instantie schrok van dit confronterende bericht, ervaar ik het nu, jaren later, juist als een geruststelling. Noem het acceptatie, dat er geen afremming bestaat tegen mijn vorm van MS. Maar zie het ook als een geluk. Geen stress, geen twijfel, nauwelijks vragen.

Regelmatig lees ik dilemma’s waarmee lotgenoten zichzelf of elkaar bevragen. Moet ik nou medicijnen A of B kiezen? Wat vinden jullie? Onlangs ben ik overgestapt op medicijnen C, maar nu adviseert mijn arts mij medicijn D. Wat nu? Ga ik voor medicatie uit de farmaceutische wereld of juist uit de homeopathische tegenhanger? Trouwens, wil ik überhaupt iets tot mij nemen?

Ik heb de pech van zenuwpijnen aan de linkerkant van mijn onderkaak. Middels een zenuwblokkade ergens in mijn hoofd kan dit tijdelijk worden gestopt. Maar voor hoelang, dat blijft de vraag. Vergelijk het met een tijdbom. Enkele maanden geleden was de zenuwblokkade, na anderhalf jaar, weer uitgewerkt. Aan mij was de overweging hoe hiermee om te gaan. Lang hoef ik hier niet over na te denken. De pijn laat mij geen andere keus. Thuis heb ik een aantal doosjes liggen met medicijnen tegen zenuwpijnen. Ze helpen terdege, dus compleet machteloos voel ik mij op dat gebied niet. Maar de bijwerking dat ik er flink duf van word, weerhoudt mij ervan om gedachteloos maar de gemakkelijkste weg te nemen. De vraag aan mijzelf is dus wat meer kwaliteit biedt: leven zonder pijn of helder van geest zijn.

Nadat ik weer pijn constateer, mag ik als de wiedeweerga een afspraak maken voor een nieuwe blokkade in mijn hoofd. Maar ik kan niet direct terecht, over het algemeen gaan daar enkele weken overheen. Ik kreeg het advies om zolang dan maar medicatie tegen de zenuwpijnen te slikken. No way, dacht ik nog enigszins eigenwijs. Dan maar, totdat er een volgende zenuwblokkade is uitgevoerd, leven met een tijdbom, niet wetende wanneer deze ‘afgaat’. Na twee dagen moest ik capituleren.

Keuzes maken, lastig! Wat is verstandig, wat is wijsheid.