Van patiëntreis naar levensreis: lang niet altijd is zorg het antwoord

Ze is een 84-jarige Friezin en heeft een wond aan haar been. Opgelopen met schaatsen. Daar zit ze aan het midden van de tafel waarop de poster ligt van de ‘patiëntreis’ die we samen aan het uitwerken zijn. De dermatologieverpleegkundige neemt het voortouw in de vragen, de wijkverpleegkundige vult haar aan. En mevrouw vertelt en vertelt en vertelt. Samen luisteren we naar haar verhaal en ontdekken de mogelijkheden van ‘dermatologie thuis’. De dermatoloog kan meekijken met een ‘google glass’, de wijkverpleegkundige kan ‘ruiken’ en verbinden en mevrouw hoeft niet meer drie keer in de week naar het ziekenhuis. Is dit niet fantastisch voor u? 

Nu ze zelf naar het ziekenhuis moet komen is het vooral heel belangrijk dat haar voet zó verbonden wordt, dat ze zelf nog kan rijden, vertelt ze. Het is niet zo gemakkelijk iemand te vinden die meegaat. Soms kan ze haar kleinzoon strikken, ze trakteert dan op een ijsje bij de McDonalds, om de hoek van het ziekenhuis. We zoomen in op de hoeveelheid verband die ze meekrijgt naar huis, op de voor- en tegens van een behandeling aan huis. 

‘Ik wil het zelf kunnen ruiken’, zegt de dermatoloog. ‘Mijn neus heeft ook al 15 jaar ervaring’, zegt de wijkverpleegkundige. Ieder heeft zijn eigen perspectief en uitdaging. Gelukkig leidt onze methode vooral ook terug naar het verhaal van mevrouw. 

Als iedereen druk uitwisselt vertelt ze opeens, tussen neus en lippen door: ‘Mijn partner is in de week van mijn ongeluk overleden’. We vallen stil. Horen. Luisteren. En dan blijkt dat ze niemand heeft om haar aan te kleden. Om thuis te helpen verbinden. Om te rijden. En wat als ze de zorg thuis krijgt en ook het moment met de kleinzoon kwijt is? Ze durfde de dokter niet over haar rouw te vertellen. Die hebben het al zo druk.

Dit is een levensreis. We onderzoeken opnieuw wat ze nodig heeft. We delen samen over andere patiënten, voor wie dit ook geldt. En we weten: lang niet altijd is zorg of technologie het antwoord.